Rëndësia historike e fotografive të Eugène Pittard është se ai na ka dokumentuar jo vetëm imazhet njerëzore dhe të shumë prej qyteteve të Shqipërisë së asaj kohe, të trashëgimisë historike, arkeologjike, kulturore apo etnografike, por gjithashtu dhe një nga momentet e vështira të jetës shqiptare gjatë vitit 1921 siç ishte “Kriza e Bukës”, çka nuk e gjejmë në arkivat tona në dimensione të tilla me imazhe mbresëlënëse sa ç’janë fotografitë e tij

Nga Luan RAMA

Krahas si një humanist i madh, antropolog shkencëtar e politikan që mbrojti Shqipërinë në dekadat e para të krijimit të shtetit shqiptar apo si një mbështetës i zjarrtë i pranimit të Shqipërisë në Shoqatën e Kombeve, në Gjenevë, një nga kontributet e Eugène Pittard, pas qëndrimit të tij në Shqipëri në vitet 1921 dhe në vitin 1924 ishte dhe dëshmia e tij fotografike përmes rreth dyqind e ca klisheve nga veriu dhe jugu shqiptar duke fotografuar njerëzit e thjeshtë, mikpritjen shqiptare, vende dhe ngjarje historike.

Pamje që sot nuk ekzistojnë më dhe që janë një referencë për studiuesit dhe antropologët shqiptarë, etnografët dhe sociologët për të vënë në dukje atë çka përfaqësonte Shqipëria në vitin 1921 apo në vitin 1924.

Nëse në vitin 1913, fotografi i njohur zviceran Fred Boissonnas do të fotografonte Epirin dhe jugun shqiptar gjer në Çamëri, Delvinë apo Gjirokastër, mision ky i kërkuar nga kryeministri grek Venizellos në kohën e Luftës Ballkanike dhe pushtimin e trojeve shqiptare në jug, veçanërisht i Çamërisë, (për çka shoqëruesi i tij grek nuk i tregoi asgjë për shqiptarët e Çamërisë, myslimanë apo kristianë), Eugène Pittard vinte në Shqipëri me misionin e humanistit internacionalist për të ndihmuar një vend të copëtuar nga fqinjët dhe që duhej mbrojtur në arenën ndërkombëtare siç do të bënte konkretisht me delegacionin shqiptar të kryesuar nga Fan Noli në Gjenevë që Shqipëria të pranohej anëtare e Shoqatës së Kombeve.

DËSHMITAR I HISTORISË

Fotografia në vetvete është dëshmi historike dhe humane, një dëshmi e statusit të një kombi dhe të vlerave më themelore të tij. Rëndësia historike e fotografive të Eugène Pittard është se ai na ka dokumentuar jo vetëm imazhet njerëzore dhe të shumë prej qyteteve të Shqipërisë së asaj kohe, të trashëgimisë historike, arkeologjike, kulturore apo etnografike, por gjithashtu dhe një nga momentet e vështira të jetës shqiptare gjatë vitit 1921 siç ishte “Kriza e Bukës”, çka nuk e gjejmë në arkivat tona në dimensione të tilla me imazhe mbresëlënëse sa ç’janë fotografitë e tij.

Ajo që i kanë bërë përshtypje këtij misionari humanist dhe i dërguar për shpërndarjen e ndihmave në emër të Shoqatës së Kombeve janë më së shumti imazhet prekëse të njerëzve të goditur nga kjo krizë e në veçanti grupet e grave me fëmijët e tyre. Ai i ka fotografuar më së shumti ato në Tiranë e Shkodër por dhe në fshatrat përreth dhe në ato të veriut si në Juban, Koplik, Kastrat, Dibër e gjetkë. Janë fytyra që s’flasin por që në vetvete, në sytë dhe qëndrimin e tyre kanë një lloj stoicizmi për të ruajtur dinjitetin e tyre, siç i shohim ato kur janë mbledhur në sheshe dhe rrugët e Tiranës, në Lezhë, apo në sheshin para “Hotel Europa” në Shkodër.

Një sërë fotografish i kushtohen misionit të tij humanist në shpërndarjen e ndihmave në kuadrin e Kryqit të Kuq Ndërkombëtar dhe zviceran, fotografi ku spikat në veçanti flamuri zviceran apo gra që mbajnë ndihmat në duar.

Në disa nga prej këtyre fotografive është dhe gruaja e Pittard, publicistja e njohur dhe shkrimtarja Nowlle Roger, e cila po shpërndan ndihma, gjer dhe veshje për to. Me një mjeshtëri të rrallë ai fikson gjithashtu imazhe që sot nuk i gjejmë më në arkivat shqiptare. Ato kanë mbetur të ngjizura në pllakat e xhamit apo në celuloid. Mjafton të shohim fotografinë e pallatit të princ Vidit në Durrës të shkatërruar në bombardimet e vitit 1918, pra në fundin e Luftës së Parë Botërore, për të kuptuar vlerën e fotografisë si dokument historik dhe referencë. E jo vetëm, por dhe si vlerë artistike. Po kështu janë fotografitë e objekteve arkeologjike të kohës romake në Durrës apo Elbasan etj., të cilat nuk ekzistojnë më e që dëshmojnë njëkohësisht për pasionin e tij të veçantë, arkeologjinë dhe jetën e dikurshme të popujve dhe në këtë rast të shqiptarëve, dëshmi madje dhe të kohës neolitike që ai zbuloi në Lin të Pogradecit.

IMAZHI I NJË POPULLI

Që në vizitën e tyre të parë në Shkodër në vitin 1910, gjatë qëndrimit në qytetin historik dhe takimet me personalitetet e shumta të qytetit, kohë kur Pittard nuk e kishte në duar aparatin e tij fotografik, çifti zviceran u takua dhe me artistin Kolë Idromeno, piktorin dhe fotografin e famshëm që artin e fotografisë e kishte quajtur “dritë-shkronjë”, ku ishte drita në “camera oscura” që tregonte imazhet e botës reale, ishte ajo që shkruante përmes dritës duke treguar portretet njerëzore, objektet, peizazhet, jetën përreth. Më shumë se një dekadë më pas, në vitin 1921, Eugène Pittard do të vinte me një mision të caktuar. Kësaj radhe ai kishte marrë me vete dhe aparatin e tij fotografik si dhe filmat e suporteve të ndryshme bashkë me trekëmbëshin apo “stativin” e tij mbi të cilin vendosej atëherë aparati fotografik. Qëllimi ishte të fotografonte këtë vend jo aq të njohur nga bota perëndimore, Europa dhe vendet e tjera të këtij rruzulli. Kjo do të ishte Shqipëria e vitit 1921 apo siç mund të thoshte ai “Shqipëria ime”, “Mon Albanie”.

Një nga shqetësimet e para duket se për të ka qenë fotografimi i fytyrës njerëzore si dhe të tregonte, si antropolog që ishte, fytyrën dhe tipin shqiptar, identitetin e tij si popull, për çka kishin shkruar për udhëtimet e tyre në Shqipëri edhe jo pak udhëtarë, gjeografë, etnografë e historianë francezë gjatë shekullit XIX. Por kjo, edhe për arsyen se më së pari duhet të dëshmohej jeta e popullit, siç kishin bërë në vitin 1913 studiuesi i gjeografisë humane, francezi Jean Bryhnes dhe fotografi i tij Auguste Léon, duke fotografuar për Arkivin e Albert Kahn tipin shqiptar dhe mjedisin e tij veçanërisht në Tiranë, Durrës, në fshatrat përreth apo dhe në Çamëri e Kosovë.

Fotografitë e Pittard janë vërtet impresionante. Mjafton të shohim nga afër portretet e dy grave mirditore, një prej të cilave me ngarkesë në kurriz, të cilat vështrojnë drejt objektivit. Janë fytyra të mirësisë që e kanë pranuar jetën në përballje me vështirësitë. Sytë e tyre shkëlqejnë nga një dritë gati mistike. Një fotografi e jashtëzakonshme ku imazhi flet shumë për gjendjen e tyre, forcën që kanë për të mbijetuar paqësisht. Pittard nuk harron të fotografojë guidën e tyre, rrugët dhe itineraret shqiptare, vendet historike, vendet e kultit dhe fytyrat e refugjatëve veriorë të zbritur gjer në Tiranë për të shpëtuar nga uria. Po kështu burra të jugut shqiptar me fustanella, që mbajnë në krahë fëmijë me një lloj krenarie. Mesazhi i vështrimit të tyre dhe i gjithë fotografisë është sikur duan të thonë se ne mbajmë shpresën për një të ardhme më të mirë. Dhe Pittard është afruar me aparatin e tyre shumë afër, për të nxjerrë në parë vështrimin e tyre plot besim. Duhet theksuar se Pittard nuk ishte nga ata që donte të inskenonte fotografimin e shqiptarit me një sfond apo dekor të caktuar siç ndodhte në atë kohë edhe me fotografët Marubi. Atij i interesonte çasti, fytyra, njeriu, për të deshifruar diçka sociale: përkatësinë e tij dhe marrëdhënien me tokën e për më tepër me dramën që përjetonte një popull.

Shumë nga fotografitë kanë një dramacitet të thekshëm në fytyrat e atyre grave malësore dhe burrave të rëndë, pinjollë të një epike homerike. Ky dimension social është diçka në fotografinë e viteve 20-30 të shekullit XX në Shqipëri, një risi që do ta shohim më pas dhe në fotografët italianë që erdhën në fundin e viteve ’30, e po kështu dhe në fotografët shqiptarë të Shkodrës apo Korçës, të cilët nuk u mjaftuan vetëm me fotografit e studios por dolën jashtë, në kërkim të fytyrës njerëzore.

KRONISTI

Eugène Pittard nuk ishte një fotograf profesionist siç ishin profesionistët dhe fotografët me emër në Shqipëri si Marubët apo Kolë Idromeno. Fotografitë e tij shqiptare janë në natyrë çka e bëjnë atë një lloj kronisti që donte të dëshmonte botën shqiptare, jetën e përditshme të një populli, shqiptarët në dinjitetin e tyre, pa dashur të bëhet interpretues i skamjes, por të dëshmojë botën shqiptare, qytetarinë, vende dhe ngjarje, atë çka ai pikëtakonte në udhëtim e sipër, imazhe që do të përbënin më pas dëshmi historike të Shqipërisë së asaj kohe.

Në gjithçka që fotografon, ndjehet dashuria e atij që fotografon pas aparatit fotografik. Ai fikson pritjen e jashtëzakonshme që i bëjnë shqiptarët kudo që shkon, në Tiranë, Elbasan, Vlorë, Shkodër, Gjirokastër e gjetkë nëpër malet shqiptare. Pritja për mikun zviceran është e jashtëzakonshme. Ka një entuziazëm popullor në fytyrat e miqve shqiptarë, në mikpritjen e tyre tradicionale dhe që është një nga virtytet e tyre të veçanta, e cila shfaqet dhe në vallet që hidhen në sheshe për të treguar dashurinë për mikun që vjen nga larg, i cili është solidar dhe tregon dashuri për ta. Është një kronikë plot imazhe, ku rreth 200 fotografi i përkasin udhëtimit në vitin 1921 dhe 37 udhëtimit në vitin 1924, në pllaka xhami, “plaques de verre” dhe në “negativ souple”, imazhe që së bashku, pa inskenime false, e që tregojnë dashurinë e shqiptarëve për humanistët e mëdhenj, miqtë e vërtetë, mbrojtësit e tyre në arenën ndërkombëtare siç ishte Pittard por dhe për ndihmën konkrete në hallet e tyre për të përballuar skamjen dhe mjerimin në këtë periudhë të historisë kur Shqipëria në Lushnjë sapo bëhej me një qeveri të sajën.

Si kronist që është, përmes objektivit fotografik ai i jep hapësirë kuadrit, i jep ajër që jo të fiksojë jo thjesht ardhjen e tyre por atmosferën e mikpritjes shqiptare apo jetës së këtij populli. Interesante është dhe fotografia kur gruaja e tij, Nowlle, gjendet në portën e një shtëpie beratase bashkë me të zotin e shtëpisë pas kthimit të tyre nga mali i Tomorrit dhe ku objektivi nuk është afruar drejt tyre thjesht për të fiksuar një kujtim personal.

Për Pittard ka rëndësi të fotografojë më gjerë, d.m.th. të fiksojë në kuadër, në plan të parë, një fëmijë dhe pak më tutje fshatarë me gomerë apo dhe qytetarë që po ecin në rrugë. Këtë ia ofron vetë çasti, jeta. Kështu fotografia jep një informacion më të gjerë për shikuesin. Në mjedisin e një pazari të Tiranës ai fikson njerëzit, dyqanet dhe në sfond qiparisin e madh pranë një xhamie me një torrë të ngritur dhe të këputur, ndoshta nga Lufta e Parë Botërore. Pittard është një udhëtar që kërkon të zbulojë botën shqiptare dhe ta fotografojë atë. Kështu fotografon ndërtesën e famshme në Durrës të qeverisë së Princ Vidit në vitin 1914 e cila mbahej ende në këmbë por si gërmadhë, pasi ajo ishte bombarduar gjatë Luftës së Parë Botërore në vitin 1918. Është një fotografi befasuese që sot nuk e gjen në arkivat shqiptare apo gazetat e kohës.

Atij i pëlqen të fotografojë shtëpitë tradicionale dhe historike, shtëpinë e Kongresit të Lushnjës, shtëpitë toptanase, kështjellën e rrënuar tashmë të Ali Pashës, atë të Këlcyrës nga larg, xhaminë e Sulejman Pashës, krijuesit të qytetit të Tiranës, kishën ortodokse të Tiranës, monumentin e varrit të Skënderbeut në Lezhë apo një va për të kaluar lumin e Drinit në Vaun e Dejës, ku në shënimet e tij për këtë fotografi kanë mbetur vetëm germat “Va”, pasi emri është shuar. Fotografi të rralla që sot do të pasurojnë dëshmitë mbi Shqipërinë e atyre viteve. Interesante janë gjithashtu dhe fotografitë e Petrelës, veçanërisht shtëpia e ngritur mbi një nga torrat e fortesës bizantine, të përshkruar nga kronistja bizantine, Ana Komnena, vajza e bazileusit Aleksi i Bizantit, mbi luftërat kundër normandëve të Robert Guiscard.

***

Në fondin e Muzeut Etnografik të Gjenevës ekziston një koleksion prej 1.055 fotografish të realizuara nga Eugène Pittard gjatë një periudhe gjysmëshekullore në vende të ndryshme të botës. Nga ky fond, 237 fotografi janë realizuar gjatë vizitave të vitit 1921 dhe 1924 që Eugène Pittard ka kryer në Shqipëri i shoqëruar nga bashkëshortja e tij Hélène Pittard. Eugène dhe Hélène Pittard nisën shtegtimin e tyre në Shqipëri në vitin 1921 të “armatosur” me lapsa, fletore dhe blloqe, si dhe duke ruajtur si dritën e syrit aparatin e tyre fotografik Kodak Broenie. Udhëtimi i tyre që nisi me tren nga Gjeneva në Romë, nga Roma në Bari dhe më pas me anije nga Bari në Durrës, duhet të shihet si një udhëtim drejt zemrave të njerëzve, si një udhëtim në zemrat e shqiptarëve. (Konica.al)